Έργο κορυφαίο του Σέξπιρ για την αλαζονεία της εξουσίας και την τραγική συντριβή της, ο «Βασιλιάς Λιρ» (1606) παρουσιάζεται αυτό τον καιρό στη Θεσσαλονίκη από το ΚΘΒΕ, στο Βασιλικό Θέατρο.

Με τη σκηνοθετική του ματιά ο Στάθης Λιβαθινός (ένας από τους καλύτερους που διαθέτουμε στο ελληνικό θέατρο) θέλησε να ξεσκονίσει, να «φρεσκάρει» το έργο προσελκύοντας έτσι ένα πιο νεανικό κοινό. Παραήταν όμως μεγάλο το… ξεσκόνισμα. Ο στοχαστικός και ποιητικός λόγος του Σέξπιρ (σε καλή μετάφραση του Διονύση Καψάλη) χάθηκε στον καταιγισμό της εικόνας ενός γκόθικ παραμυθιού, που θύμιζε κόμικς επιστημονικής φαντασίας αλλά και κινηματογραφικό… Μαντ Μαξ.

Μαύρα πέτσινα μπουφάν με καρφάκια, μαύρες μπότες, μαύρα φορέματα, μαύρα κολλητά μπλουζάκια χωρίς μανίκια, μαύρες ελβιέλες. Φασαριόζικη ατμόσφαιρα μ’ έντονη κινητικότητα και διάφορα ακροβατικά από τους νεαρούς ηθοποιούς. Αν και λιτό το σκηνικό, δέσποζαν δύο σκάλες που μετατρέπονταν σε φρούρια και πολιορκητικές μηχανές. Η μουσική επένδυση του Θόδωρου Αμπαζή με χρώματα ροκ και ολίγη χέβι μέταλ, στο ύφος της τρίωρης παράστασης, παίζεται ζωντανά από τριμελές συγκρότημα κάτω από τη σκηνή.

Σ’ αυτή τη σπιντάτη παραμυθένια εκδοχή του Σέξπιρ για νεολαίους, οι ρόλοι μοιάζουν σχηματικοί κι ολοφάνεροι στο ποιοι είναι οι καλοί, οι κακοί και οι άσχημοι. Υπάρχουν βεβαίως και ορισμένες σκηνές που αγγίζουν βαθύτερα τους… ενήλικους θεατές, όπως αυτές με τον Νικήτα Τσακίρογλου όταν ερμηνεύει τον συντριμμένο, ξεπεσμένο και φευγάτο Λιρ. Εκεί απολαμβάνεις τη στόφα ενός ηθοποιού, που διαθέτει πλούσια υποκριτική εμπειρία σε μεγάλους ρόλους.

«Τι παράξενη που είναι αυτή η τέχνη της ανάγκης: κάνει τ’ ασήμαντα πολύτιμα», λέει κάπου ο περιπλανώμενος, τσακισμένος Λιρ. Τι κρίμα που πολύτιμα λόγια του Σέξπιρ στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης γίνονται… ασήμαντα ή αόρατα.

06.04.2009, Βιδάλης Γιώργος «Ο Λιρ στη χώρα των… κόμικς», Ελευθεροτυπία

Για το link πατήστε εδώ