Ο Στάθης Λιβαθινός σκηνοθετεί σε μια παράσταση δύο διαφορετικά άπαιχτα έργα, τον «Δον Ζουάν» του Lord Byron και το «Τέλος του Καζανόβα» της ποιήτριας Marina Tsvetaeva, επιχειρώντας να γεφυρώσει τη νιότη και τη δύση ενός εν δυνάμει Καζανόβα, παρουσιάζοντας επί σκηνής έναν απολογισμό ζωής. Το σκηνοθετικό εγχείρημα, αν και φιλόδοξο, αποδεικνύεται αδύναμο στην πράξη.

Αγεφύρωτες Συναντήσεις

Το ρομαντικό πνεύμα του Lord Byron μοιράζεται την ίδια σκηνή με τη γραφή της Marina Tsvetaeva χωρίς να γεφυρώνεται η κοινή συνιστώσα τους, που είναι ο έρωτας, η εξορία, η περιπλάνηση, ο χρόνος και η ελευθερία, αν και το ιστορικό και κοινωνικό background τους διαφέρει χωροχρονικά.

Σε ένα μαύρο λιτό σκηνικό (Ελένη Μανωλοπούλου), ο Βασίλης Ανδρέου ως Lord Byron πλάθει με λεπτεπίλεπτες κινήσεις τον Δον Ζουάν (Στάθης Κόικας) ως πολλά υποσχόμενο νέο και την ιστορία του από τη γέννηση, το μεγάλωμά του και την αρχή της περιπλάνησής του ως δεκαεξάρη που ζει τον πρώτο του έρωτα με μια εικοσιτριάχρονη, δημιουργώντας σκάνδαλο.

Σε δεύτερο χρόνο, ο εξόριστος Δον Ζουάν σε μεγαλύτερη ηλικία (Δημήτρης Φιλιππίδης), μετά το ναυάγιο, προσπαθεί να συνεχίσει τη ζωή του συνάπτοντας νέες σχέσεις και αποκτώντας νέες εμπειρίες.

Και κάπου εκεί κάνει την εμφάνισή της η Marina Tsvetaeva με τον δικό της ώριμο Καζανόβα (Άρης Τρουπάκης) να κάνει μια αποτίμηση των εμπειριών που τον διαμόρφωσαν και, όντας ηλικιωμένος, δεν περιμένει τίποτα άλλο από τη ζωή.

Η ταραχώδης συνάντηση του Καζανόβα με ένα κορίτσι δίνει συμβολικά τον κύκλο της ζωής, εντείνοντας τη νεανική διάθεση για περιπλάνηση ως κοινό χαρακτηριστικό των δύο ηρώων, του Δον Ζουάν και του Καζανόβα.

Οι Σκηνοθετικές Γραμμές

Οι καθαρές αφηγηματικές γραμμές του σκηνοθέτη, που συμπράττει με σταθερή ομάδα ηθοποιών, είναι αισθητές, όπως και οι ιστορίες των δύο ηρώων που αναπτύσσονται ολοκληρωμένα δραματουργικά χάρη στον μεταφρασμένο ποιητικό λόγο («Το Τέλος του Καζανόβα» από την Έλσα Ανδριανού και ο «Δον Ζουάν» από τον Γιώργο Κοροπούλη).

Ωστόσο, δεν καθίσταται καθαρή η αόρατη ποιητική γέφυρα από τον Δον Ζουάν στον Καζανόβα και από τον Byron στην Tsvetaeva, ενώ δεν ήταν ευδιάκριτο το σκηνοθετικό μήνυμα παρά τις προθέσεις.

Στα θετικά του εγχειρήματος η επί σκηνής εμφάνιση του Lord Byron, που δανείζεται τον μύθο του Δον Ζουάν για να τον διαφοροποιήσει εισάγοντας αυτοβιογραφικά στοιχεία. Η εμφάνισή του διέπεται από στοιχεία ρομαντισμού και εγγλέζικου χιούμορ καθώς γράφει, παρουσιάζει και προωθεί τον μύθο.

Επίσης, σκηνοθετικό καλλιτεχνικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν η μετάβαση στην εμφάνιση των δύο Δον Ζουάν και η εμφάνιση του Καζανόβα όπως τον συστήνει η Tsvetaeva, ώριμο σε ηλικία, κυνικό, να ζει με τις αναμνήσεις του, πετώντας σύντομες επιστολές γυναικών που πέρασαν από τον μανδύα του και κλείνοντας τους λογαριασμούς του με τη ζωή.

28.06.2023, Κορεντίνη Ντέπυ «Καζανόβα / Δον Ζουάν: Μια Σκηνική Συνάντηση που δεν Ευοδώθηκε», a8inea.com

Για το link πατήστε εδώ