«Επίδαυρος! Τα πρώτα συναισθήματα που μου έρχονται στην ψυχή μου; Συγκίνηση βαθιά, σεβασμός, μία ιερή περηφάνια για τον τόπο μας» τονίζει η Κάτια Δανδουλάκη που αυτό το καλοκαίρι πρωταγωνιστεί για πρώτη φορά σε αρχαία τραγωδία στο Αργολικό θέατρο.

«Αισθάνομαι ένα άνοιγμα της ψυχής μου σε άλλους κόσμους, με άλλο φως, άλλη ενέργεια, μεταφυσική. Και όλα αυτά ποτισμένα με χαρά που είναι και αυτή αλλιώτικη γιατί βγαίνει από πιο βαθιές πηγές» λέει η Κάτια Δανδουλάκη μιλώντας στο iefimerida για τη φετινή της παρουσία στο θίασο του Εθνικού θεάτρου σε μία μεγάλη συμπαραγωγή με τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου.

Η Κάτια Δανδουλάκη δηλώνει μαθήτρια στις πρόβες του σκηνοθέτη της και καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού θεάτρου Στάθη Λιβαθινού και ετοιμάζεται για την παράσταση της Επιδαύρου 5 και 6 Ιουλίου, σε ένα διήμερο που πέφτει πάνω στις εθνικές εκλογές. «Όντως μας έτυχαν οι εκλογές. Στην αρχή είπα τι κρίμα και μετά είπα, δεν έχει καμία σημασία. Η παράσταση έτσι κι αλλιώς θα δώσει το φως που προσφέραμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας, και σίγουρα θα της επιστραφεί πολλαπλάσιο από όλες τις ψυχές που το αναζητήσανε».

«Στο έργο με κέρδισε αυτή η ιδιαίτερη παρθενικότητά του. Παίχτηκε μόνο δύο φορές και είναι σαν να αναζητάει να το ανακαλύψουμε. Κάτι που το βρίσκω εξαιρετικά δελεαστικό και γοητευτικό».

«Την πρώτη φορά που μου προτάθηκε τραγωδία φοβήθηκα την ευθύνη»

«Τραγωδία τώρα, γιατί αυτό μου προτάθηκε τώρα και με εξέπληξε τόσο ευχάριστα. Ήταν ένα θετικό δώρο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα είχα την ανάλογη συγκίνηση αν επρόκειτο για μία αρχαία κωμωδία. Τώρα γιατί μετά από τόσα χρόνια, μοιάζει περίεργο αλλά πρακτικά δεν είναι».

Μου είχαν γίνει δύο προτάσεις για αρχαία τραγωδία από το Εθνικό όταν ακόμα ήμουν πολύ νέα. Στα πρώτα μου βήματα. Την πρώτη φορά φοβήθηκα την τεράστια ευθύνη και το μέγεθος. Δεν αισθανόμουν έτοιμη ακόμα. Τη δεύτερη φορά, για κάποιον λόγο που δεν θυμάμαι πια, ίσως κάποιο πρόβλημα υγείας του σκηνοθέτη, ματαιώθηκε. Και οι δύο προτάσεις μου έγιναν μεταξύ 1979-1982. Μετά το 1997 ήρθε η πρόταση του Διαγόρα Χρονόπουλου για τη Λυσιστράτη που τη δέχτηκα άμεσα και με μεγάλο ενθουσιασμό, μεσολάβησε μία πρόταση δική μου στο Εθνικό που δυστυχώς συνέπεσε με μία ήδη προγραμματισμένη τους απόφαση για την ίδια τραγωδία και έτσι φτάσαμε στο σήμερα».

«Δεν έχω πια το φόβο της ευθύνης που είχα πολύ νέα»

«Θεωρώ πως με τις υποχρεώσεις που είχα αναλάβει από πολύ νέα ως προς το θέατρο, την τηλεόραση, τη δική μας ευθύνη παραγωγής, τη δημιουργία του θεάτρου ‘Κατιά Δανδουλάκη’ δεν έμενε άλλος χώρος για να αφοσιωθώ σε κάτι που για μένα είναι πραγματικά ιερό και έχει τεράστιες απαιτήσεις.

Τώρα πια δεν έχω το φόβο της ευθύνης που είχα πολύ νέα, έχω δουλέψει όλα τα είδη στο θέατρο, την τηλεόραση, τον κινηματογράφο. Έχω δουλέψει τη ψυχή μου πάρα πολύ, κι έτσι αυτό που αισθάνομαι είναι τιμή, για την πρόταση που μου έγινε από τον Στάθη Λιβαθινό, συγκίνηση βαθειά και χαρά. Ήταν ένα δώρο που το περίμενε η ψυχή μου και ήταν έτοιμη να το δεχτεί με σεβασμό και αφοσίωση».

Η Επίδαυρος είναι ένα δώρο»

«Η Επίδαυρος δεν μου δίνει βάρος, Είναι για μένα ένα μοναδικό δώρο, πολύτιμο, που δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα άλλο. Γιατί αυτή η ενέργεια που σου προσφέρει, έρχεται από άλλες σφαίρες, πλασμένες με άλλα υλικά ‘θεϊκά’» αναφέρει η Κάτια Δανδουλάκη και στέκεται στις «Ικέτιδες» το έργο που θα παρουσιάσουν, έναν ύμνο στη γυναικεία αντοχή. «Νομίζω πως χωρίς τη γυναικεία αντοχή θα μιλούσαμε για έναν άλλο κόσμο που δεν είχε καμία απολύτως σχέση με το δικό μας. Θα μιλούσαμε για έναν άλλο πλανήτη με άλλες διαδρομές. Πχ δεν θα υπήρχε σύγκριση ως προς το πόσο καλύτερος ή πόσο χειρότερος θα ήταν γιατί απλούστατα θα ήταν, ένας άλλος κόσμος».

«Αναζητώ το δάσκαλο σε όλη μου τη ζωή»

«Από τις πρόβες κρατάω σα φυλακτό την ευτυχία μου να ξαναγίνω μαθήτρια πλάι σε έναν σκηνοθέτη-δάσκαλο. Το σύνδρομο της μαθήτριας ποτέ δε με εγκατέλειψε, το αντίθετο. Αναζητώ το δάσκαλο σε όλη μου τη ζωή. Με γοητεύει να μου ανοίγει ορίζοντες, να μου δείχνει διαδρομές που δεν έχω ανακαλύψει, να μου ξαναγεννάει τη λαχτάρα να δουλεύω με πάθος και να το απολαμβάνω. Ζω μία ευτυχισμένη περίοδο της μακρόχρονης επαγγελματικής μου ζωής».

«Το θέατρο ανανεώνει την ψυχή»

«Αν ξεχωρίζω κάτι στην μέχρι τώρα πορεία μου; Είναι πάρα πολλά τα χρόνια και πολλές οι στιγμές που ξεχωρίζουν. Θα σας έλεγα τα έργα που σφράγισαν ιδιαίτερα την ψυχή μου: «Τζόρνταν», «Μάστερκλας» , «Υπηρέτης δύο αφεντάδων», «Γλάρος». Το θέατρο σίγουρα ανανέωνε την ψυχή και τη διάθεση για δημιουργία. Αλλά πιστεύω γενικά ότι ο χαρακτήρας παίζει τελικά πολύ μεγάλο ρόλο. Επίσης η εργατικότητα. Και τόσα μα τόσα άλλα ακόμα. Ίσως να συμπλήρωνα σαν τελευταίο την ταπεινότητα».

«Ένα φυλαχτό δεν αποχωρίζομαι ποτέ»

«Έχω ένα γούρι, ένα φυλακτό που δεν το αποχωρίζομαι ποτέ, και σίγουρα θα το φέρω μαζί μου στην Επίδαυρο. Δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ, ούτε να το χάσω γιατί είναι πολύ καλά φυλαγμένο βαθειά μεσ’ την καρδιά μου. Είναι η αγάπη και η ευλογία των ανθρώπων που λάτρεψα και με λατρέψανε, της μητέρας μου, του πατέρα μου και του Μάριου. Πάντα με γοήτευε στο θέατρο το απρόβλεπτο, το άπιαστο, το απατηλό, το οδυνηρά βαθύ και σπαραχτικά εφήμερο».

«Φθινόπωρο επιστρέφω στην τηλεόραση»

«Από Φθινόπωρο συνεχίζουμε στο θέατρο ‘Κάτια Δανδουλάκη’ την πολύ μεγάλη επιτυχία μας, της προηγούμενης σαιζόν, «Το έγκλημα στο ΟΡΙΕΝΤ ΕΞΠΡΕΣ» της λατρευτής Αγκάθα Κρίστι. Επίσης έχω συμφωνήσει να συμμετέχω σε μία καθημερινή σειρά εποχής στην τηλεόραση , τις «Άγριες Μέλισσες» παραγωγής του Γ. Καραγιάννη για τον ANT1».

16.06.2019, Πουλοπούλου Κατερίνα «Η Κάτια Δανδουλάκη αποκαλύπτει στο iefimerida γιατί δεν είχε παίξει αρχαία τραγωδία μέχρι σήμερα», www.iefimerida.gr

Για το link πατήστε εδώ