Παράσταση – Τέχνες, Πολιτισμός

Ο Στάθης Λιβαθινός σκηνοθετεί τη Φωτεινή Παπαδόδημα στο ρόλο της Ισιδώρας Ντάνκαν. Ο θεατρικός μονόλογος βασίζεται στην ποιητική βιογραφία της μεγάλης επαναστάτριας του χορού από τον Τζον Ντος Πάσσος. Η βιογραφία αυτή περιλαμβάνεται στην περίφημη μυθιστορηματική τριλογία του, «USΑ», η οποία σκιαγραφεί τον κοινωνικο-πολιτικό χάρτη της αμερικανικής κοινωνίας των αρχών του 20ού αιώνα. Μέσα από τη γλαφυρή γραφή του προοδευτικού Αμερικανού συγγραφέα, θερμού υποστηρικτή της «προλεταριακής λογοτεχνίας», ζωντανεύουν τα σημαντικότερα γεγονότα του βίου της μέχρι και τον τραγικό της θάνατο, και αποδίδονται στα ελληνικά με μοναδικό τρόπο από το μεγάλο ποιητή Ντίνο Χριστιανόπουλο.

Η λιτή σκηνική παρουσία της ηθοποιού συνδυάζεται με μια ιδιαίτερα απαιτητική ερμηνεία σημειώνει ο σκηνοθέτης της παράστασης. Η Φωτεινή Παπαδόδημα υποβάλλεται σε διαρκείς «μεταμορφώσεις». Σε διαρκή κίνηση πάνω στο σανίδι, παίζει και χορεύει αναπτύσσοντας μια ιδιαίτερη σχέση με το κοινό. Παρασύρει τους θεατές σε ένα ταξίδι από μοναδικές στιγμές, διανύει την πορεία μιας οριακής προσωπικότητας που πρόλαβε να δώσει νέα ταυτότητα στο χορό, στη θέση της γυναίκας στον κόσμο αλλά και στη στάση του ανθρώπου απέναντι στην τέχνη. Η Ντάνκαν έγινε ολοκαύτωμα για το όνειρό της και πλήρωσε με τη ζωή της τη θυελλώδη, αντιφατική και μαχητική φυσιογνωμία της. Η ασύγκριτη παρουσία της με την αέρινη κίνηση και τα γυμνά πόδια έμεινε στη μνήμη του θεατή. Ό,τι άφησε πίσω της ήταν ένας θρύλος… Η Ισαδώρα χορεύει ακόμη» καταλήγει ο Στάθης Λιβαθινός.

Τη Φωτεινή Παπαδόδημα συνοδεύει στη σκηνή η πιανίστα Μαριάννα Αϊβάζοβα που ερμηνεύει κομμάτια κλασικής μουσικής (Σκριάμπιν, Ραχμάνινωφ, Μπαχ κ.ά.) καθώς και πρωτότυπα έργα του Σταύρου Γασπαράτου.

Η «ξυπόλητη χορεύτρια» – όπως ήταν το παρατσούκλι της Ντάνκαν – αντιστάθηκε στο κατεστημένο της κοινωνίας αλλά και της τέχνης. Κατήργησε τις κλασικές χορευτικές συμβατότητες, τους τεχνητούς περιορισμούς κι ανανέωσε το χορό μέσα από την εκφραστικότητα της κίνησης και την απόλυτη ελευθερία. Η τέχνη μου δεν είναι παρά μια προσπάθεια να εκφράσω την ύπαρξή μου συνήθιζε να λέει. Κι αναζητούσε τη «θεία έκφραση του ανθρώπινου πνεύματος» στην έμπνευση, κι όχι τόσο στην τεχνική. Παρά τις τραγωδίες που έπληξαν τη ζωή της (ο θάνατος των δύο παιδιών της και η γέννηση ενός τρίτου, νεκρού παιδιού), η ίδια στάθηκε στα πόδια της και συνέχισε να μαγεύει το κοινό που έμενε εκστατικό σε κάθε της εμφάνιση. Το 1927 βρήκε τραγικό θάνατο στο Παρίσι όταν το μακρύ σάλι που φορούσε στο λαιμό της πιάστηκε στη ρόδα του αυτοκινήτου της και την έπνιξε σαν φλόγα. Τα τελευταία της λόγια ήταν «Φίλοι μου, πηγαίνω προς τη δόξα…

Χ.Σ, «Ισαδώρα», agenda.in.gr