Τρίτη βράδυ. Μία και κάτι μετά τα μεσάνυχτα. Μια ουρά από ταξί περιμένουν με αναμμένες μηχανές έξω από την Πειραιώς 260, η οποία ζωντάνεψε φέτος ξανά από το περασμένο Σαββατοκύριακο με την επανάληψη της «Πρώτης Ύλης» του Δημήτρη Παπαϊωάννου και την παράσταση «Untrained» της Lucy Guerin.

Εντός του βιομηχανικού συμπλέγματος, στο πιο απομακρυσμένο θέατρο Δ’, την ίδια στιγμή το κοινό χειροκροτούσε ασταμάτητα τον Στάθη Λιβαθινό, τους ηθοποιούς και συντελεστές της «Ιλιάδας» του. Μισή ώρα διήρκεσε το χειροκρότημα στην πολυαναμενόμενη φεστιβαλική πρεμιέρα. Ένας θεατρικός άθλος, μια πρόκληση των μέσων των ηθοποιών και των δυνατοτήτων της σκηνής, να αποδοθεί το ομηρικό έπος θεατρικά χωρίς καμιά έξωθεν βοήθεια, είχε μόλις ολοκληρωθεί. Κάτι που απέδειξε ότι η παράσταση, μολονότι διήρκεσε πέντε ώρες με τρία διαλείμματα, δεν είχε διαρροές. Το κοινό παρέμεινε στις θέσεις του.

Η περιέργεια του θεατή λογικά είχε το χρόνο να εξαντληθεί νωρίτερα. Τι κέρδισαν όσοι παρέμειναν στο θέατρο; Κάποιες στιγμές σκηνικής μαγείας. Κυρίως αυτές των ευφάνταστων μαχών-χορογραφιών και των σωματικών συμπλεγμάτων που παρήγαν -οι οποίες ωστόσο δεν προδίδουν στο ελάχιστο την εκπαίδευση που έγινε με τον σαολίν- και της εμφάνισης-πτήσης των θεοτήτων και των αλόγων του Αχιλλέα. Κέρδος, για το μεγάλο κοινό, είναι επίσης η κατάρριψη όλων των χολιγουντιανών καρτουνίστικων στερεοτύπων για τα ομηρικά έπη που είδαμε να αναπαράγει ακόμη και ο Γουίλσον. Ακούστηκε ο λόγος του ραψωδού στο ακέραιο, από τη μετάφραση του Δ.Ν. Μαρωνίτη, με όλες τις επιμέρους ενστάσεις που μπορεί κάποιος να έχει (όπως για παράδειγμα η φράση: «Εσένα και τα δώρα σου τα φτύνω»), σε μια ρέουσα 100% θεατρική και -αυτό είναι το εντυπωσιακό- καθόλου κουραστική αφήγηση, που μπαινόβγαινε από το πρώτο πρόσωπο στο τρίτο του αφηγητή, αποδίδοντας με λεπτή δουλειά τις «μεγάλες» σκηνές του Έπους.

Η καλοσυντονισμένη, μάλλον χαμηλών τόνων, παράσταση, στο ξεκίνημά της θαμπή και κάπως άτονη, γρήγορα αποκτά βηματισμό και νεύρο, χωρίς όμως ποτέ να απογειώνεται με εκρηκτικό τρόπο. Τα πάντα επιτυγχάνονται, πρέπει να υπογραμμιστεί, αποκλειστικά με τις δυνάμεις των ηθοποιών της.

Ενδεχομένως να χρειάζονταν περισσότεροι για να αποδώσουν τα «μεγέθη» του έπους και συγχρόνως να «καλύψουν» την αχανή σκηνή που ξανοίγεται στα μάτια των θεατών άδεια. Ένα σύμπαν σκοτεινό, ερεβώδες, βιομηχανικό, μεταλλικό (το σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου), όπου τα τραπέζια μετατρέπονται στην πασαρέλα των θεών. Ένα νεκροταφείο σωρών από λάστιχα οχημάτων, με κρεβάτια από στρατώνες και γάντζους από σφαγεία, απ’ όπου κρέμονται τα στρατιωτικά αμπέχονα, τα οποία οι πολεμιστές φορούν πάνω από τα μεταμοντέρνα, γκοθ κοστούμια τους (κι αυτά της Μανωλοπούλου).

Όλοι οι ηθοποιοί -Δημήτρης Ήμελλος, Γιώργος Χριστοδούλου, Νίκος Καρδώνης, Χρήστος Σουγάρης, Άρης Τρουπάκης, Γιάννης Παναγόπουλος, Γεράσιμος Μιχελής, Γιώργος Τσιαντούλας κ.ά.- εκλήθησαν -χωρίς να είναι ίδιο σε όλους το αποτέλεσμα- να κάνουν πρωταθλητισμό, μοιρασμένοι σε 3 και 4 ρόλους. Σίγουρα δοκιμάζονται στις πιο σωματοποιημένες έως σήμερα ερμηνείες τους.

Γυμνόστηθες οι θεότητες (εξαιρετικές η Ήρα-Αθηνά Τσεκούρα, η Αθηνά-Αργυρώ Ανανιάδου και η Αφροδίτη-Νεφέλη Κουρή) ανεβοκατεβαίνουν με ευελιξία στα τραπέζια και στην ανεμόσκαλα πάνω από τη λιμνοθάλασσα που απλώνεται στο βάθος της σκηνής. Στην άλλη άκρη της, ο κρουστός Μανούσος Κλαπάκης παρεμβαίνει ασταμάτητα στη σκηνική δράση, συμπληρώνοντας και το λόγο και τη μουσική παρτιτούρα του Λάμπρου Πηγούνη.

Παρ’ όλο που πολλοί δήλωναν εξερχόμενοι «δεν έχει νόημα να μπούμε στο δίλημμα Γουίλσον-Λιβαθινός, Οδύσσεια-Ιλιάδα», τελικά οι περισσότεροι δεν αντιστάθηκαν στον πειρασμό να το κάνουν. Για κάποιους ο εικαστικά τέλειος φορμαλισμός του Αμερικανού εικονοκλάστη ήταν αρκετός για το έπος. Για άλλους διάτρητος. Ο Λιβαθινός γι’ αυτούς άρθρωσε μια πραγματική πρόταση για την παράσταση ενός ομηρικού έπους σήμερα.

06.06.2013, Κλεφτόγιαννη Ιωάννα «Κέρδισε το ενδιαφέρον του κοινού η παράσταση του Λιβαθινού – Χωρίς διαρροές η 5ωρη «Ιλιάδα», Ελευθεροτυπία

Για το link πατήστε εδώ