Επιτέλους! Να δει το Εθνικό χαρά στα – καλλιτεχνικά του – … σκέλια! Χρόνια, τώρα, ο Νίκος Κούρκουλος καλεί τους «διακεκριμένους» και τους «ανερχόμενους», να σκηνοθετήσουν και να παίξουν. Αλλά η «συνταγή» ήταν, που δεν έδενε; Τα πρόσωπα ήταν, που δεν ταίριαζαν μεταξύ τους; Οι νοοτροπίες και οι γραφειοκρατίες ήταν, που τα καπέλωναν όλα; Οι «περιπολούντες» συνδικαλιστές του θεάτρου ήταν, που μόνον στα κρατικά θέατρα τολμούν να τις κάνουν τις «ταρζανιές» τους, ενώ στο «ελεύθερο» τους πάει «να»; Τυχαίο ήταν; Ως τώρα, αποτέλεσμα ουσιαστικά καλλιτεχνικό, αδιαμφισβήτητο, αδύνατον να βγει. «Δυσκοιλιότης». Η μόνη, πλην ολίγων ενδιαφερόντων και συμπαθητικών παραστασιακών αποτελεσμάτων, δουλειά, για την οποία ο διευθυντής του Εθνικού θα μπορούσε να καμαρώνει, ήταν το κατά Παπαθανασίου – Ρέππα «Βίρα τις άγκυρες» του Σταμάτη Φασουλή.

Και ξαφνικά φτάνει ο Στάθης Λιβαθινός. Και ο Κούρκουλος έχει τη φαεινή ιδέα να του αναθέσει την Πειραματική Σκηνή. Δεν ξέρω αν έχει κάνει καλύτερη κίνηση ως τώρα. Εγώ, απλώς την παράσταση που ετοίμαζε έξι μήνες, το ήσσον σαιξπηρικό «Αγάπης αγώνας άγονος», στην καινούργια μετάφραση – και Τι μετάφραση! – του Στρατή Πασχάλη, πήγα και είδα. Και βγήκα – όπως βγήκαν και οι άλλοι που ήταν μαζί μου -, έπειτα από τρεισήμισι ώρες, σε κατάσταση ευφορίας, ευτυχής. Τόση ευτυχής από παράσταση σαιξπηρικού έργου, τριάντα ένα χρόνια είχα να βγω: από το «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» του Κάρολου Κουν. Δεν είναι μόνον η φρεσκάδα της. Είναι ο τρόπος που ο Λιβαθινός εμβάθυνε, που δίδαξε τους ηθοποιούς του… Αν δεν είναι αυτός πειραματισμός, τότε τι είναι; Η κριτική θα μιλήσει. Εγώ να προβλέψω μόνον. Πως η παράσταση αυτή, με τα δεκαοχτώ παιδιά που «φυσούν» – ο ένας καλύτερος από τον άλλον, αλλεπάλληλες οι εκπλήξεις – θα «γράψει» στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου. Ως γεγονός μέγα.

15.04.2002, Σαρηγιάννης Γιώργος Δ.Κ. «Αγάπης αγώνας… γόνιμος και εύφορος», Τα Νέα