Το «Αγάπης Αγώνας Άγονος» είναι μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα παράσταση σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού που στηρίζεται σε μια εξίσου «ενδιαφέρουσα» μετάφραση. Ο ποιητής Στρατής Πασχάλης είναι «υπεύθυνος» για αυτή και μας περιγράφει τις δυσκολίες αλλά και τις χαρές που γνώρισε στη διαδρομή της.

Είναι ο αγώνας της αγάπης άγονος; Ναι, όταν η αγάπη δεν είναι πραγματική. Τέσσερις νεαροί ευγενείς με επικεφαλής τον Βασιλιά της Ναβάρρας αποφασίζουν να στερηθούν για τρία χρόνια όλες τις χαρές της ζωής και να δοθούν στη μελέτη για να κερδίσουν φήμη. Όμως, η γαλλίδα πριγκίπισσα και η γυναικεία συνοδεία της, που έρχονται για μια απλή επίσκεψη, βάζουν σε πειρασμό τους νεαρούς που τώρα μηχανεύονται κάθε είδους δικαιολογία για να τους επιτραπεί να κορέσουν τον πόθο τους. Για τις κοπέλες δεν είναι αρκετό. Θέλουν να εκμαιεύσουν τη δήλωση της πραγματικής αγάπης… Και φυσικά, τα καταφέρνουν γιατί ο αγώνας της αγάπης είναι άγονος, όταν τον έρωτα διώχνει η λογοκρατία, το ψέμα και η υποκρισία.

Το έργο που γράφτηκε πριν από το «Ρωμαίος Και Ιουλιέτα» θεωρήθηκε από πολλούς πρωτόλειο, αδέξιο και άνισο, ένας περίεργος συνδυασμός λυρισμού και χονδροειδών αστείων. Αυτό ήταν που προβλημάτισε τον Στρατή Πασχάλη, όταν του πρότειναν να αναλάβει τη μετάφραση για την παράσταση του Εθνικού Θεάτρου. «Όταν ο Στάθης Λιβαθινός μου ζήτησε να κάνω τη μετάφραση, ήμουν διστακτικός γιατί δεν πρόκειται για το πιο ολοκληρωμένο έργο του Σαίξπηρ, αλλά η επιμονή του με έπεισε», λέει.

Μεταφραστής και σκηνοθέτης συνεργάστηκαν για να έχει το ελληνικό κείμενο τους χυμούς του έργου αλλά και την αναγκαία θεατρικότητα. Το «Αγάπης Αγώνας Άγονος» διαθέτει πλήθος λυρικά στοιχεία, ρίμες και λογοπαίγνια, αλλά παράλληλα και αστεία που μπορούσαν να χαρακτηριστούν έως χοντροκομμένα. «Αυτή ήταν και η μεγαλύτερη δυσκολία», λέει ο Στρατής Πασχάλης. «Είναι πολύ δύσκολο να χρησιμοποιήσεις λέξεις που να μην ακούγονται ξένες στα αυτιά του σημερινού θεατή και παράλληλα να διασώσεις την ιδιαιτερότητα του κειμένου, να μη θυσιάσεις την κομψότητα». Η μετάφραση είναι μια πολύ δύσκολη εργασία, εφόσον μάλιστα θα αποτελέσει την πυξίδα για να ανακαλύψουν οι ηθοποιοί τους ρόλους που υποδύονται. Κάθε λέξη κρύβει ένα συναίσθημα, ένα μορφασμό, μια χειρονομία. Όταν αυτοί οι χαρακτήρες που τόσο έχεις ψάξει τα λόγια τους αποκτούν σάρκα και οστά, συμβαίνει κάτι παράξενο, «Όταν βλέπω την παράσταση νιώθω αποξενωμένος από τη δουλειά που έκανα μόνος στο σπίτι μου», παραδέχεται ο Στρατής Πασχάλης. Ποιητής ο ίδιος, που μάλιστα έχει τιμηθεί τρεις φορές με βραβεία για το έργο του, έχει μάθει να μην παρεμβαίνει τίποτα ανάμεσα σε αυτόν και τις λέξεις. «Οι δημιουργοί της λογοτεχνίας είμαστε εσωστρεφής και ίσως ναρκισσιστές. Το θέατρο, όμως, είναι μια διαφορετική κατάσταση. Είναι υποχρεωμένος να θυσιάσεις πράγματα που αγαπάς στη δική σου τέχνη γιατί πρόκειται για μια τέχνη συνόλου που απευθύνεται σε ένα σύνολο, το κοινό. Μαθαίνεις κάτι πολύ σημαντικό: το βαθύτερο νόημα της τέχνης είναι αυτό που συμβαίνει στο θέατρο, δηλαδή χάνεις αυτό που έκανες γιατί πια αυτό ανήκει σε άλλους, σε αυτούς που το βλέπουν και σε αυτούς που το ερμηνεύουν».

Τα σκηνικά και τα κοστούμια του έργου έχει κάνει η Ελένη Μανωλοπούλου, τη μουσική ο Θοδωρής Αμπαζής, τις χορογραφίες η Μαριέλα Νέστορα και τους φωτισμούς ο Αλέκος Αναστασίου. Τους ρόλους ερμηνεύουν ο Θοδωρής Γράψας, ο Παναγιώτης Μπουγιούρης, Ο Νικόλας Παπαγιάννης, Ο Γιάννης Μαυριτσάκης, ο Δημήτρης Ήμελλος, ο Αλέξανδρος Λογοθέτης, ο Βασίλης Ανδρέου, ο Νίκος Καρδώνης, η Μαρία Σαββίδου, ο Άρης Τρουπάκης, η Μαρία Ναυπλιώτου, η Ναταλία Στυλιανού, η Μαριάννα Λαμπίρη, η Αλεξάνδρα Λέρτα, η Κατερίνα Ευαγγελάτου, ο Δημήτρης Παπανικολάου και ο Γιώργος Δάμπασης.

10.2002, Γεωργιοπούλου Τατιανή «Αγάπης αγώνας άγονος», Metro

Για το link πατήστε εδώ